نشانه‌شناسی منجی موعود در کتب آسمانی ادیان ابراهیمی و منابع روایی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 استادیار و رئیس کارگروه وقف دانشگاه علوم اسلامی رضوی

2 کارشناس ارشد مدیریت اصلاح و کیفرهای قضایی ؛ دانشگاه علوم قضایی و خدمات اداری، طلبه سطح دو و سه حوزه علمیه خراسان

3 دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق خانواده ؛ دانشگاه ارومیه، طلبه سطح دو و سه حوزه علمیه خراسان.

4 دانشجوی فقه و حقوق دانشگاه شهید مطهری(ره).

چکیده

اعتقاد به منجی و نجات بخشی در آخرالزمان یک عقیده عمومی و مشترک است و اختصاص به یک قوم و ملت و دین ندارد. این مفاهیم (منجی و نجات بخشی) از واژگانی است که در فرهنگ اغلب ادیان بزرگ، به‌ویژه ادیان ابراهیمی (اسلام، یهودیت، مسیحیت) از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. چراکه انسان از گذشته دور همواره نسبت به نجات خود دغدغه داشته است، این مسئله منحصر به نجات اخروی و معاد نبوده، بلکه سرانجام سعادت در این دنیا نیز از مسائل جدی آن بوده است. ثمربخش‌ترین راه برای بررسی این موضوع اعتقادی، وارسی آن در درون متون مقدس آن دین است. روش تحقیق و شیوه جمع‌آوری اطلاعات در این پژوهش به‌صورت توصیفی - کتابخانه‌ا‌ی بوده است. این مقاله ضمن تبیین نشانه‌ها، ویژگی‌ها و اوصاف شخصی و نیز ویژگی‌های عصر ظهور منجی در ادیان ابراهیمی، بسیاری از وجوه مشترک آن‌ها را به‌ویژه در مسائل عصر ظهور به تصویر کشیده است. درنهایت پژوهش حاضر به این نتایج رسید که پیروان ادیان ابراهیمی اعتقاد راسخ به وجود منجی در آخرالزمان و اقامه حکومتی عادلانه و پایان بخشی به ظلم و بیدادگری دارند، هرچند کسی جز خداوند متعال از زمان ظهور منجی، آگاهی دقیقی ندارد.

کلیدواژه‌ها