1
مربی و عضو هیئت علمی گروه موزه، دانشگاه هنر شیراز
2
مربی و عضو هیئت علمی گروه معماری، دانشگاه هنر شیراز
چکیده
هنر آینهکاری از هنرهای سنتی ایران است که عمدتاً در تزئینات داخلی بناهای تاریخی و به ویژه اماکن مذهبی بیشترین کاربرد را دارد. بهره‌گیری از این هنر همواره در راستای تحقق بخشیدن به کیفیت معنوی بنای مذهبی صورت گرفته و همچون پلی ساحت قدسی و قلمرو انسانی را به یکدیگر پیوند میدهد و میتوان گفت آینه هنر نور است و معنویت. آینهکاری اماکن مذهبی گونهای دیوارنگاری به شمار میآید ولی به اعتبار ویژگیهای؛ نقوش، ترکیب و مفاهیم با انواع دیگر دیوارنگاری‌ها متفاوت است. محتوای شکلی این عناصر را بیشتر فرمهای کوچک هندسی، سه گوشهای منظم، انواع گره‌ها و فرمهای ساده شده طبیعی تشکیل دادهاند، که از نظر ظرافت دید در مجموعه اماکن مذهبی شاه‌چراغ شیراز مورد بررسی و پژوهش قرار گرفته است. از این رو با بهره جستن از روش توصیفی تحلیلی و با روش جمعآوری اطلاعات کتابخانهای و میدانی به مطالعه پارهای از وجوه تزئینات آینه کاری میپردازیم. حاصل بررسی کالبدی در این پژوهش نشان میدهد که در حرم شاه‌چراغ آینهکاری روی گچ به صورت پوشاننده کل سطح دیوار و سقف و تکنیک آینهکاری روی آینه و مقرنس است که روی دیوار و سقف و حاشیه قرنیز و بیشتر به صورت طرحهای گره و اسلیمی کار شده است.
)